Het Latijn, de taal van de Romeinen, heeft lange tijd zijn stempel gedrukt op de taalkunde en taalbeschrijving, niet alleen in de oudheid, maar ook in de middeleeuwen en de Renaissance, wanneer men de talige diversiteit van de wereld gestaag ontdekte. De meest uiteenlopende talen werden met wisselend succes gegoten in de mal van het Latijnse rededelenmodel. Geleerden gingen telkens op zoek naar acht basisbestanddelen in een taal: werkwoord, naamwoord, voornaamwoord, deelwoord, bijwoord, voorzetsel, voegwoord en tussenwerpsel (interjectie). In de Renaissance kwam er een keerpunt. Het Grieks en haar rijke grammaticale traditie werden herontdekt. Hoewel de Latijnse spraakkunst grotendeels haar mosterd haalde bij haar Griekse voorganger, zijn er toch een aantal opvallende verschillen.